Δύο καλλιτεχνικές ομάδες του Τμήματος Πολιτισμού του Δήμου Παύλου Μελά, η Θεατρική Ομάδα και η Φωτογραφική Λέσχη «Όψεις» συνεργάζονται και τιμούν την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, παρουσιάζοντας από κοινού, κείμενα σπουδαίων συγγραφέων και ποιητών.
Ο Δήμαρχος Παύλου Μελά, Δημήτρης Δεμουρτζίδης και η Εντεταλμένη σε θέματα Πολιτισμού, Ευαγγελία Καρακούτα, συγχαίρουν τις καλλιτεχνικές ομάδες για την έμπνευση και τη δημιουργικότητά τους, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και το μήνυμα της Helen Mirren
Ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο, μεταξύ άλλων.
Για τη φετινή, δύσκολη χρονιά, το ΔΙΘ επέλεξε την οσκαρική ηθοποιό, Helen Mirren, που έχει μία μακρά πορεία στο θεατρικό σανίδι.
«Σ’ αυτόν τον τόσο δύσκολο καιρό για τις ζωντανές παραστατικές τέχνες, πολλοί καλλιτέχνες, τεχνικοί, μάστορες και γυναίκες αγωνίζονται να επιβιώσουν σε ένα επάγγελμα ήδη γεμάτο ανασφάλεια.
Ίσως, αυτή η διαρκής ανασφάλεια του επαγγέλματός τους, τους έχει κάνει περισσότερο ικανούς να αντεπεξέλθουν στην πανδημία, με οξυδέρκεια και κουράγιο. Σε αυτήν τη νέα συνθήκη, η φαντασία τους μεταπλάστηκε σε ευρηματικούς, ψυχαγωγικούς και συγκινητικούς τρόπους επικοινωνίας, σε μεγάλο βαθμό με τη βοήθεια του διαδικτύου.
Οι άνθρωποι λένε μεταξύ τους ιστορίες, από τη στιγμή που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Η όμορφη τέχνη του θεάτρου θα επιβιώσει για όσο διάστημα οι άνθρωποι θα είναι στη γη.
Η δημιουργική ορμή των συγγραφέων, των σκηνογράφων, των χορευτών, των τραγουδιστών, των ηθοποιών, των μουσικών, των σκηνοθετών δεν θα παύσει ποτέ, και στο πολύ κοντινό μέλλον θα ανθίσει ξανά με νέα ενέργεια και νέα κατανόηση του κόσμου τον οποίο όλοι μοιραζόμαστε.
Περιμένω με ανυπομονησία!»
Κείμενα και φωτογραφίες από τη Θεατρική Ομάδα και τις Όψεις
Η επιλογή και η αφήγηση των κειμένων έγινε από τα μέλη της θεατρικής ομάδας με έναυσμα τις ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες ζούμε αυτή την χρονιά: Ο εγκλεισμός, η απομόνωση, οι αποστάσεις αλλά και η ανάμνηση της ελευθερίας, της εγγύτητας, του αγγίγματος, και της χαράς που αποκομίζει κανείς από την ελεύθερη, άμεση, και χωρίς φόβο επικοινωνία. Τα μέλη της φωτογραφικής Λέσχης « Όψεις», «ντύνουν» με φωτογραφίες αυτές τις αφηγήσεις. Με ερέθισμα κυρίως το κείμενο, αλλά και την απόδοσή του (αφήγηση και μουσική επένδυση που έγινε από τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας), οι φωτογράφοι αναζήτησαν και επέλεξαν εικόνες επιζητώντας μια δική τους προσέγγιση του και όχι την ερμηνεία του μέσα από αυτές.
Ακολουθούν 9 κείμενα σε VIDEO
(ΚΛΙΚ στις αντίστοιχες ΕΙΚΟΝΕΣ ή τους ΤΙΤΛΟΥΣ)
➢ Σώπα μη μιλάς του Αζίζ Νεσίν, από την Ελένη Δημοπούλου. Φωτογραφίες Μίνως Σκουλάς.
➢ Η πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ, από τη Μάγδα Τογκούρη. Φωτογραφίες Όλγα Μπίκα, Απόστολος Κύρου.
➢ Απουσία του Αργύρη Χιόνη, από τη Μαρία Λαμπριανίδου. Φωτογραφίες Άνθιμος Καλπατζίδης.
➢ Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου, από τη Νίκη Δατσογιάννη. Φωτογραφίες Χρήστος Γκίγκης και Ευγενία Γιαννούλη.
➢ Λαχταρώ της Σάρα Κέιν από τη Μάγδα Τογκούρη. Φωτογραφίες Δημήτρης Σωτηρέλης.
➢ Η πόλη των πηγαδιών του Χόρχε Μπουκάι, από την Καλλιόπη Αμοιρίδου. Φωτογραφίες Έλενα Αθανασιάδου.
➢ Τέχνη της Κατερίνας Γώγου, από τη Μαρία Λαμπριανίδου. Φωτογραφίες Μυρσίνη Πατακάκη.
➢ Θα’ ρθει καιρός της Κατερίνας Γώγου, από τη Μαρία Λαμπριανίδου. Φωτογραφίες Θεανώ Βαρβέλη.
➢ Μοναξιά της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ, από την Αμαλία Θεοχαρούδη. Φωτογραφίες Τριαντάφυλλος Κουρούκλας.
Συντελεστές
Ραδιοφωνική Σκηνοθεσία-Οργάνωση-Μουσική Επιμέλεια: Θεανώ Αμοιρίδου
Ηχοληψία-Μίξη Ήχου: Πάρης Βασιλειάδης
Βίντεο – μοντάζ: Χρήστος Γκίγκης
Επιμέλεια κειμένων τίτλων βίντεο: Τριαντάφυλλος Κουρούκλας
Επικοινωνία- προβολή: Κατερίνα Καλουδοπούλου
© Copyright: Θεατρική Ομάδα του Δήμου Παύλου Μελά – Φωτογραφική Λέσχη «Όψεις»
Μάρτιος 2021 – Τμήμα Πολιτισμού Δήμου Παύλου Μελά
Δήμος Παύλου Μελά – Τμήμα Πολιτισμού Λαγκαδά 221, 56430, Σταυρούπολη – Θεσσαλονίκη Τηλέφωνο: 2313302938, 835
e-mail: [email protected]
url: www.pavlosmelas.gr
ΚΕΙΜΕΝΑ
ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ του Αζίζ Νεσίν
Διαβάζει η Ελένη Δημοπούλου
Φωτογραφίες: Μίνως Σκουλάς
Μουσική: Αngelo Badalamenti και Wadaiko Matsuriza
Ο Αζίζ Νεσίν (φιλολογικό ψευδώνυμο του Μεχμέτ Νουσρέτ Νεσίν, 20 Δεκεμβρίου 1915 – 6 Ιουλίου 1995) ήταν Τούρκος λογοτέχνης και ευθυμογράφος, ο οποίος έγραψε περισσότερα από εκατό βιβλία. Γεννημένος σε μία εποχή όπου στην Τουρκία δεν διέθεταν επίθετα επίσημα, έπρεπε λοιπόν να υιοθετήσει ένα μετά την εισαγωγή του υποχρεωτικού νόμου περί επωνύμων του 1934. Αν και η οικογένειά του χρησιμοποιούσε το επίθετο «Topalosmanoğlu», μετά από την ύπαρξη ενός προγόνου ονόματι «Topal Osman», ο ίδιος ο Αζίζ επέλεξε το επίθετο Νεσίν («Nesin»). Στην τουρκική γλώσσα, Nesin? σημαίνει Τι είσαι;.. Έπειτα από τη θητεία του ως αξιωματικός για αρκετά χρόνια, έγινε συντάκτης μιας σειράς σατιρικών περιοδικών με σοσιαλιστική κλίση. Ο ίδιος φυλακίστηκε αρκετές φορές και τέθηκε υπό την επίβλεψη της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (MAH στην τουρκική γλώσσα) για τις πολιτικές του απόψεις. Τα λογοτεχνικά έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από τριάντα γλώσσες. Το 1972, ιδρύει το Ίδρυμα Νεσίν. Ο σκοπός της δημιουργίας του Ιδρύματος Νεσίν είναι να αναλαμβάνει, κάθε χρόνο, τέσσερα άπορα παιδιά στο σπίτι του Ιδρύματος και να παρέχει κάθε ανάγκη -καταφύγιο, εκπαίδευση και κατάρτιση- αρχής γενομένης από το δημοτικό σχολείο έως ότου ολοκληρώσουν το γυμνάσιο, κάποιο επαγγελματικό σχολείο ή μέχρι να αποκτήσουν ένα επάγγελμα ύστερα από την ειδίκευσή τους. Ο Νεσίν δώρισε στο Ίδρυμα τα πνευματικά δικαιώματα όλου του συγγραφικού του έργου. Ο Αζίζ Νεσίν ήταν ένας πολιτικός ακτιβιστής. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980 με επικεφαλής τον Κενάν Εβρέν, οι διανοούμενοι που ήταν ενάντια σ’ αυτή την τάξη πραγμάτων καταπιέστηκαν. Ο Νεσίν οδήγησε πολλούς διανοούμενους να εξεγερθούν εναντίον της στρατιωτικής κυβέρνησης, εκδίδοντας την Αναφορά των Διανοουμένων. Αφιέρωσε τα τελευταία του χρόνια στην καταπολέμηση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Ο Αζίζ Νεσίν πέθανε στις 6 Ιουλίου το 1995 λόγω καρδιακής προσβολής, μετά από εκδήλωση υπογραφής βιβλίων του στο Τσεσμέ της Σμύρνης. Μετά το θάνατό του, το σώμα του θάφτηκε σε άγνωστη τοποθεσία σε γη που ανήκε στο Ίδρυμα Νεσίν, χωρίς τελετή, όπως ζητήθηκε και στη διαθήκη του.
Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ του Αλμπέρ Καμύ
Διαβάζει η Μάγδα Τογκούρη
Φωτογραφίες: Όλγα Μπίκα, Απόστολος Κύρου
Μουσικη: Erik Satie (Gnossience No 1 )
Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 – 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ένας από τους πιο δημοφιλείς φιλόσοφους του 20ου αιώνα, και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισμού. Ήταν επίσης ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
ΑΠΟΥΣΙΑ του Αργύρη Χιόνη
Διαβάζει η Μαρία Λαμπριανίδου
Φωτογραφίες: Άνθιμος Καλπατζίδης
Μουσική: Yann Tersien
Ο Αργύρης Χιόνης (22 Απριλίου 1943 – 25 Δεκεμβρίου 2011) ήταν Έλληνας ποιητής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα, από γονείς νησιώτες, εσωτερικούς μετανάστες. Μπήκε πολύ νωρίς στη βιοπάλη γι’ αυτό τελείωσε Νυχτερινό Γυμνάσιο (2ο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αθηνών). Εμφανίστηκε στα γράμματα με ποιήματα που δημοσίευσε το 1963 στο περιοδικό “Δωδέκατη Ώρα” και το 1964 στη Νέα Εστία. Το 1966, σε ηλικία 23 ετών, εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή, οι “Απόπειρες φωτός”. Το 1967, λίγο μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, έφυγε στο εξωτερικό. Το 1977 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου δούλεψε ως μεταφραστής, συνέγραψε μια σειρά παιδικών εκπομπών για το ραδιόφωνο και έκανε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στο ετήσιο Διεθνές Συγγραφικό Πρόγραμμα του Πανεπιστημίου της Iowa. Το 1982 προσλήφθηκε, κατόπιν διαγωνισμού, ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες για τα επόμενα δέκα χρόνια. Το 1992 παραιτήθηκε από τη θέση αυτή και αποσύρθηκε στο Θροφαρί, ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας, όπου ασχολήθηκε ως το τέλος της ζωής του μόνο με την καλλιέργεια της γης και την ποίηση. Ποιήματα και πεζογραφήματά του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ολλανδικά, σερβοκροατικά και ρουμάνικα. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Πέθανε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου στην Αθήνα, όπου βρέθηκε -όπως κάθε χρόνο- για να περάσει με φίλους τα Χριστούγεννα του 2011.
H ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ του Γιάννη Ρίτσου
Διαβάζει η Νίκη Δατσογιάννη
Φωτογραφίες: Χρήστος Γκίγκης και Ευγενία Γιαννούλη
Μουσική: Frederic Chopin (Nocturne op.9 No2)
Ο Γιάννης Ρίτσος (Μονεμβασιά, 1 Μαΐου 1909 – Αθήνα, 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές με διεθνή φήμη και ακτινοβολία. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, είκοσι δύο μυθιστορήματα, 1 θεατρικό έργο και μελέτες. Η αγωνιστική του έφεση και η επαναστατική του φύση τον οδηγούν στην προσχώρηση του κινήματος των «Πρωτοπόρων» και κατόπιν, το 1942, στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, ενώ έγινε μέλος και του Κ.Κ.Ε. Αργότερα αρχίζουν οι εξορίες στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άγιο Ευστράτιο. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, προσχώρησε στην Ε.Δ.Α. Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση και στην Κούβα. Κατά τη διάρκεια της χούντας των Συνταγματαρχών εξορίστηκε και πάλι, αρχικά στη Γυάρο και κατόπιν στη Λέρο. Με το πέρας της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση, ο Ρίτσος έγινε ευρέως γνωστός, τόσο στον ελλαδικό χώρο, όσο και στο εξωτερικό, ενώ ακολούθησαν πολλές διακρίσεις και βραβεύσεις. Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, ο Επιτάφιος και η Ρωμιοσύνη είναι κάποια από τα σημαντικότερα ποιήματα του Ρίτσου, ενώ έχει κάνει και πολλές μεταφράσεις ξένων ποιητών όπως του Ναζίμ Χικμέτ, του Αλεξάνδρου Μπλοκ, του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι κ.ά. Πολλά ποιήματα του Ρίτσου έχουν μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη, γνωστότερα εξ αυτών: Η Ρωμιοσύνη και ο Επιτάφιος αλλά και άλλα. Μεταξύ των τιμητικών διακρίσεων του Ρίτσου περιλαμβάνονται το κρατικό βραβείο ποίησης και το βραβείο Λένιν.
ΛΑΧΤΑΡΩ της Σάρα Κέιν
Διαβάζει η Μάγδα Τογκούρη
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σωτηρέλης.
Μουσική: Erik Satie (Trois Gymnopedies)
Η Σάρα Κέιν (Sarah Kane, 3 Φεβρουαρίου 1971 – 20 Φεβρουαρίου 1999) ήταν Αγγλίδα θεατρική συγγραφέας. Τα έργα της έχουν ως αντικείμενο τη λυτρωτική αγάπη, τη σεξουαλική επιθυμία, τον πόνο, τα βασανιστήρια – σωματικά και ψυχολογικά – και τον θάνατο. Χαρακτηρίζονται από ποιητική ένταση, απλή γλώσσα, την εξερεύνηση της θεατρικής μορφής και, στα πρώιμα έργα της, από τη χρήση ακραίων και βίαιων ενεργειών στη σκηνή. Η ίδια η Κέιν, καθώς και οι μελετητές της δουλειάς της, όπως ο Γκράχαμ Σόντερς, εντοπίζουν μέρος της έμπνευσής της στο εξπρεσιονιστικό θέατρο και στην αγγλική αναγεννησιακή τραγωδία. Ο κριτικός Άλεξ Σιρζ αντιλήφθηκε το έργο της ως μέρος αυτού που η ίδια είχε ονομάσει θέατρο In-Yer-Face, μια μορφή δράματος που έσπασε τις συμβάσεις του νατουραλιστικού θεάτρου. Η δημοσιευμένη δουλειά της Κέιν περιλαμβάνει πέντε θεατρικά έργα, μία ταινία μικρού μήκους (Skin) και δύο άρθρα στην εφημερίδα “The Guardian”. Αυτοκτόνησε στις 20 Φεβρουαρίου 1999 στο νοσοκομείο King’s College, σε ηλικία 28 ετών.
Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΠΗΓΑΔΙΩΝ του Χορχέ Μπουκάι
Διαβάζει η Καλλιόπη Αμοιρίδου
Φωτογραφίες: Έλενα Αθανασιάδου
Μουσική: Gustavo Santaolalla
Ο Χόρχε Μπουκάι (ισπαν.: Jorge Bucay, 30 Οκτωβρίου 1949) είναι γιατρός, ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ και συγγραφέας γεννημένος στην Αργεντινή. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει περισσότερα από δύο εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δεκαεπτά γλώσσες. Ο Χόρχε Μπουκάι γεννήθηκε το 1949 σε μια λαϊκή γειτονιά του Μπουένος Άιρες. Ξεκίνησε να εργάζεται στην ηλικία των δεκατριών ετών και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές. Ειδικεύτηκε στη θεραπεία των νοητικών ασθενειών εργαζόμενος αρχικά σε νοσοκομεία και κλινικές και, εν συνεχεία, δίνοντας διαλέξεις σε ιδρύματα, κολέγια, θέατρα, καθώς και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Όταν αποφάσισε να ασχοληθεί και με τη συγγραφή, είδε περισσότερα από δώδεκα βιβλία του να μεταφράζονται σε -τουλάχιστον- δεκαεπτά γλώσσες και να τοποθετούνται πρώτα στις λίστες των ευπώλητων κάθε χώρας. Εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής ενηλίκων, ζευγαριών και κοινωνικών ομάδων. Ζει στα προάστια του Μπουένος Άιρες με τη γυναίκα του και έχει δύο παιδιά. Μάλιστα το ένα από τα παιδιά του, ο Ντεμιάν Μπουκάι, είναι και εκείνος ψυχιάτρος-ψυχοθεραπευτής, καθώς και συγγραφέας.
ΤΕΧΝΗ της Κατερίνας Γώγου
Διαβάζει η Μαρία Λαμπριανίδου
Φωτογραφίες: Μυρσίνη Πατακάκη
Μουσική: Αngelo Badalamenti
Η Κατερίνα Γώγου (Αθήνα 1 Ιουνίου 1940 – 3 Οκτωβρίου 1993) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και ηθοποιός. Ξεκίνησε από μικρή την καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 5 ετών να παίζει σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, όπου την χαρακτήριζαν παιδί-θαύμα. Παρόλα αυτά, δεν πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια, ελέω Κατοχής και Εμφυλίου Πολέμου. Σπούδασε θέατρο στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη, η οποία εθεωρείτο μια από τις καλύτερες της εποχής. Παράλληλα τελείωσε και τη σχολή χορού Πράτσικα Ζουρούδη και Βαρούτη. Ως ποιήτρια, από την άλλη, είναι γνωστή για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό τρόπο γραφής της, καθώς και τις αναρχικές της ιδέες. Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι οργή και επαναστατικότητα. Το σκοτάδι της, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της και η κλονισμένη ψυχολογία της την οδήγησαν, σε ηλικία μόλις 53 ετών, στην αυτοκτονία.
ΘΑ ‘ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ της Κατερίνας Γώγου
Διαβάζει η Μαρία Λαμπριανίδου
Φωτογραφίες: Θεανώ Βαρβέλη
Μουσική: Αngelo Badalamenti
Η Κατερίνα Γώγου (Αθήνα 1 Ιουνίου 1940 – 3 Οκτωβρίου 1993) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και ηθοποιός. Ξεκίνησε από μικρή την καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 5 ετών να παίζει σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, όπου την χαρακτήριζαν παιδί-θαύμα. Παρόλα αυτά, δεν πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια, ελέω Κατοχής και Εμφυλίου Πολέμου. Σπούδασε θέατρο στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη, η οποία εθεωρείτο μια από τις καλύτερες της εποχής. Παράλληλα τελείωσε και τη σχολή χορού Πράτσικα Ζουρούδη και Βαρούτη. Ως ποιήτρια, από την άλλη, είναι γνωστή για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό τρόπο γραφής της, καθώς και τις αναρχικές της ιδέες. Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι οργή και επαναστατικότητα. Το σκοτάδι της, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της και η κλονισμένη ψυχολογία της την οδήγησαν, σε ηλικία μόλις 53 ετών, στην αυτοκτονία.
ΜΟΝΑΞΙΑ της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ
Διαβάζει η Αμαλία Θεοχαρούδη
Φωτογραφίες: Τριαντάφυλλος Κουρούκλας
Μουσική: Philip Glass
Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ (Φεβρουάριος ’39- Ιανουάριος ’20) ήταν ελληνίδα ποιήτρια που εντάσσεται στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Σπούδασε στην Αθήνα , στη νότια Γαλλία και αποφοίτησε στη Γενεύη με δίπλωμα μεταφραστών και διερμηνέων. Στα 17 της δημοσιεύτηκε το πρώτο της ποίημα ”Μοναξιά” . Το 1962 τιμήθηκε με το Ά βραβείο ποιήσης της Γενεύης. Το 1985 τιμήθηκε με το ΄Β Κρατικό Βραβείο ποίησης. Ποιήματα της έχουν διαβαστεί σε Πανεπιστήμια του Καναδά και των ΗΠΑ. Άρθρα για την ποίηση και την μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Ήταν διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Είχε μεταφράσει,μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες. Το 2014 συμμετείχε στην ταινία Μητριαρχία. Απεβίωσε στις 21 Ιανουαρίου 2020.
